blog osobisty
Samotność jest trudna, tak jak droga, którą prawdziwie podąża się za Bogiem. On pokazał ją najlepiej.
-To jedyna słuszna droga- powiedział do mnie kolega, który długo był ateistą, a którego spotkałam, po długim czasie nie widzenia się, w kościele.
Wczoraj były ostatki, tańczyłam sobie z aniołami.
Wczoraj były Walentynki. Spędziłam je z Jezusem. Zrozumiałam, że jest o mnie zazdrosny. " Zazdrosny Bóg". To był dobry czas, rozmawiałam z nim szczerze. Wiele zrozumiałam. Także to że mam zrezygnować ze swoich planów życiowych, a otworzyć się na Jego plan dla mnie.
Zrozumiałam też jedną rzecz, że człowiek powołany, podążający prawdziwie za Bogiem zawsze będzie w jakimś stopniu samotny, po to aby uwolnić się od wszelkiego stworzenia i zostawić przestrzeń tylko dla Niego.
Czuję, że On mnie bardzo kocha. Moja zaś miłość do Niego jest ziarnkiem niedoskonałego piasku, żeby nie napisać karykaturą miłości. Tak bardzo jesteśmy niedoskonali.
Kocham Go lecz cały czas szukam jeszcze ziemskiej miłości.
Jezu ty znasz mnie na wylot.
Oddaję się Tobie jak potrafię.
Naucz mnie prawdziwe kochać, kochać Ciebie.
W pracy jakby się poprawiło, lecz muszę wkładać w nią dużo więcej wysiłku. Przestali się chyba czepiać. Usłyszałam nawet dobre słowo.
Jestem chora dlatego nikt w Pipidowce nie chce mnie zatrudnić w moim zawodzie. Prawie 10 lat nauki. Studia licencjackie, magisterskie i dwie podyplomówki, różnego rodzaju kursy i szkolenia. To jednak nie przemawia do pracodawców w średnim mieście. Boją się. Czego? Nie wiem. Przecież wszyscy jesteśmy tylko ludźmi.
To boli.
Moje rękodzieło też się nie sprzedaje.
- Pipidówka to nie jest rynek na rękodzieło.
Powiedział mi pewien znajomy ludowy lutnik.
- Większe miasta - owszem.
I tak to pozostaje mi zawód sprzątaczki. Tu nikt nie robi problemu. Nawet lekarz prowadzący czy medycyny pracy.
Jest taka piosenka Grzegorza Turnaua. Jak ją znajdę na Youtube to dołączę.
Cierpienie to oścień człowieka
Przed którym ciągle ucieka
A ono w tym żałosnym świecie
Będzie dopóki grzech będzie
Dlatego grzeszny człowieku
Przyjmij a nie uciekasz
Ofiaruj w dłonie wszechmocnego
Abyś mógł kochać jeszcze mocniej.
Za oknem pochmurno, pogoda nie nastraja optymistycznie. Gdy jeden dzień jest pozytywny, rozpiera mnie energia i chęć do pracy, myślę o następnym, który niekoniecznie musi być taki sam. Życie nasze przeplatane jest różnymi barwami, Pan Bóg tka je jak barwny kilim. Wczoraj był dobry dzień, dzisiaj dotknęło mnie cierpienie. Ofiarowuję je w intencji pokoju. Brakuje ludzi w moim życiu, lecz On wypełnia też ten brak.
"Po tym covidzie to taki wyścig szczurów" powiedziała moja kierowniczka w pracy. Coś w tym jest.